Dream is more than...

ROZDZIAŁ 13.

*** (t.i.) ***

Poprosiłam go żeby nic nie mówił Niallowi, co on sobie mógł pomyśleć ? Boję się, że prze mnie może się coś spieprzyć. Spieprzyć między nimi. Wyszłam z domu z walizką i zamknęłam drzwi. Wyciągnęłam telefon z torebki i zobaczyłam kilkadziesiąt nieodebranych połączeń od Nialla. Olałam to i włożyłam komórkę z powrotem do torebki.

*** Niall ***

Wiedziałem, że będzie chciała wyjechać. Podjechałem pod domu i zobaczyłem ją z walizką. Tą cholerną walizką. Przez taką bzdurę mam ją stracić ? Sam nie wiem co robić. Serce co innego, a rozum co innego. Cholerna miłość... Dlaczego musiała to być akurat ona ? Chciałbym zabrać ją do domu, położyć się z nią do łóżka i zostać tak na zawsze. Chwila rozmyśleń... Narkotyki, Max... Ten cholerny dzieciak, który niszczy relacje pomiędzy nami. A jak to ja mam problem ? Może to moje cholerne urojenia ? Wyłączyłem silnik samochodu i wysiadłem. Zacząłem bawić się kluczykami i powoli zmierzałem w jej stronę. Dziewczyna wstała z walizki.

N: Wyjeżdżasz ?

T: To będzie najlepsze rozwiązanie.

N: Nie rób tego.

T: Nie widzę innego rozwiązania.

N: Przed wyjazdem moglibyśmy jeszcze porozmawiać ?

T: Przecież rozmawiamy.

N: (t.i.).

T: Może być Starbucks ?

N: Pewnie. Daj tą torbę.

Chwyciłem walizkę do ręki i zacząłem zmierzać z dziewczyną do mojego samochodu. (t.i.) wyciągnęła telefon z torebki i wsiadła do samochodu. Włożyłem walizkę do bagażnika i po chwili zająłem miejsce kierowcy. Odpaliłem samochód i ruszyłem.

N: Chciałaś mi powiedzieć, że wyjeżdżasz ?

T: Szczerze nie miałam takiego zamiaru.

N: Harry do mnie zadzwonił.

T: Prosiłam go.

N: Martwi się o ciebie.

Siedziała wpatrzona w okno. Nawet na mnie nie popatrzyła. Brakuje mi tego... Przez ponad pięć minut drogi w ogóle się nie odzywała.

T: Chciałam uciec jak dziecko. Idiotka ze mnie.

N: Nie mów tak.

T: A tak nie jest ?

N: Rozumiem cię. Spieprzyłem wszystko.

T: To nie twoja wina.

N: Ja naciskałem co do Maxa.

T: Obiecałam ci.

N: Wiem. Nie spotykałaś się z nim, prawda ?

T: Nie.

N: Przepraszam.

Podjechaliśmy na parking. Wysiedliśmy z samochodu i udaliśmy się w stronę wejścia. Otworzyłem drzwi i przepuściłem ją pierwszą, na co odpowiedziała cichym dziękuje. Zajęliśmy stolik w kącie sali. Usiedliśmy i zamówiliśmy gorącą czekoladę.

N: Nadal mi na tobie zależy.

T: Niall.

N: Wiem, że na tą chwilę nie ma szans żebyśmy byli razem.

T: Za wiele się wydarzyło w ostatnim czasie.

N: Te ciągłe kłótnie. Przeze mnie to wszystko.

T: Przestań tak mówić.

N: Teraz będę się obwiniał, że nasze rozstanie.

T: Raz ty nawaliłeś raz ja. Razem to spieprzyliśmy. Nie chcę żebyś się o to obwiniał.

N: Trudno mi będzie.

T: Mi też... Może spróbujmy być przyjaciółmi.

N: A jak to nie wypali ? Raczej nie chcę wracać do tego co było kiedyś.

T: Razem damy radę. Nie ?

N: Pewnie, że tak. Nadal możemy się świetnie bawić tylko bez...

T: Żadnych zbliżeń.

N: Przyjaciele ?

T: Najlepsi.

N: Najlepsi.

Włożyłem rękę do spodni i wyciągnąłem podłużne pudełeczko. Położyłem je na stoliku i przysunąłem je bliżej jej rąk.

T: Co to ?

N: Za tydzień masz urodziny i skoro wyjeżdżasz... Otwórz.

Dziewczyna niepewnie otworzyła pudełeczko i od razu na jej twarzy pojawił się uśmiech.

T: Piękne.

Chwyciła do ręki cienki łańcuszek z małą blaszką. Przeczytała po cichu napis, który na niej widniał.

T: Na zawsze razem.

N: Teraz jako przyjaciele.

T: Ale razem.

N: Razem.

T: Dziękuję.

Uśmiechnęła się ciepło i upiła łyk czekolady, którą chwilę wcześniej podała nam młoda kelnerka. Zapiąłem jej bransoletkę na lewym nadgarstku. Wstaliśmy z naszych miejsc i zabraliśmy kubki z gorącym napojem.

N: Mogę cię przytulić ?

T: Głupio pytasz.

Uśmiechnęła się i wtuliła w mój tors. To była najlepsza chwila tego dnia. Schyliłam się do niej i delikatnie pocałowałem ją za uchem. Pozwoliła na to.

T: Niall, to nie jest zachowanie przyjaciół.

N: Przepraszam. Po prostu trudno mi będzie się odzwyczaić.

T: Znajdziesz sobie inną, lepszą.

N: Lepszej ? Nigdy nie znajdę.

T: Musisz dobrze szukać.

Wyszliśmy z budynku i udaliśmy się na parking. Podszedłem do drzwi pasażera  je otwarłem. Zaczekałem aż wespnie się na fotel i zamknąłem za nią drzwi. Obszedłem samochód dookoła i zająłem obok niej miejsce.

*** (t.i.) ***

Sama nie wiem czy dobrze zrobiłam. Mam nadzieję, ze tego nie pożałuję... Chcę tylko przyjaźni nic więcej. Nie widzę sensu w naszym związku. W końcu to do mnie dociera, jestem jeszcze dzieciakiem, a on dorosłym mężczyzną. Nie do wiary, ale taka jest prawda. Lepiej żeby znalazł sobie kogoś w swoim wieku, a on mnie ? O mnie po prostu zapomniał.

_____________________________________

Troszkę krótki, ale kolejny będzie dłuższy!

Dodałam aaaaaa!

Troszkę weny... Ale i tak nie wyszło z tego jakieś cudo. Szczerze sama nie wiem co o tym myśleć. Pozostawiam ocenę wam! Moim kochanym czytelnikom! :)

Komentujcie! :D/ Lexii xx.